خداحافظ

خداحافظ پرده نشین ِمحفوظ ِگریه ها !

خداحافظ عزیز ِبوسه های معصوم ِهفت سالگی !

خداحافظ

گـُـلم

خوبم

خواهرم ...

خلاصه ی هر چه همین هوای همیشه ی عصمت !

خداحافظ ای خواهر ِبی دلیل ِرفتن ها !

خداحافظ ....

حالا دیدار ِما به نمی دانم آن کجای فراموشی !

دیدار ِما اصلن به همان حوالی ِهر چه بادا باد !

دیدار ِما و دیدار ِدیگرانی که ما را ندیده اند !

پس با هر کسی از کسان ِمن

از این ترانه ی محرمانه سخن مگوی !

نمی خواهم آزردگان ِساده ی بی شام و بی چراغ

از اندوه اوقات ما با خبر شوند !

قرار ِما از همان ابتدای علاقه پیدا بود !

قرار ِما به سینه سپردن ِدریا و ترانه ی تشنگی نبود !

پس بی جهت بهانه میاور

که راه دور و خانه ی ما یکی مانده به آخر دنیاست !

نه !

دیگر فراغی نیست !

حالا بگذار باد بیاید ....

بگذار از قرائت ِمحرمانه ی نامه ها و رویاهامان شاعر شویم !

دیدار ِما و دیدار ِدیگرانی که ما را ندیده اند !

دیدار ِما به همان ساعت ِمعلوم ِدلنشین !

تا دیگر آدمی از یک وداع ساده نگرید !

تا چراغ و شب و اشاره بدانند که دیگر ملالی نیست ...

حالا می دانم سلام مرا به اهل هوای همیشه ی عصمت خواهی رساند !

یادت نرود گــُـلم !

به جای من از صمیم ِهمین زندگی ،

سرا روی چشم به راه مانده گان مرا ببوس !

دیگر ،

سفارشی نیست !

تنها جان ِتو جان ِپرنده گان ِپر بسته ای که دی ماه

به ایوان ِخانه می آیند !

خداحافظ ...